Helaas Camembert.
Dit endurancejaar aangevangen met als doelstelling een CEI*** te starten met Nathan. Hiervoor hadden we oorspronkelijk de wedstrijd in Compiegne uitgekozen. Ideale ondergrond, bekend terrein, paste in trainingsschema en voor ons op slechts 2 uur rijden. Maar er werd geen toestemming bekomen om deze wedstrijd te organiseren (perikelen van vorig jaar), dus toen maar op zoek gegaan naar een alternatief en voor Argentan gekozen, de Camembert streek. We waren er ons van bewust dat in Argentan het Frans kampioenschap gereden werd en er dus snel gereden ging worden, hoewel de snelheden op voorgaande jaren op dit parcours niet zo hoog lagen en we hoopten dat er voldoende deelnemers gingen zijn zodat het risico om alleen te vallen kleiner zou zijn. Uiteindelijk 21 deelnemers aan de start waarvan slechts 4 in CEI, rest reed Amateur CEN voor Frans kampioenschap, wat heel weinig is voor een Frans kampioenschap vergelijkend met voorgaande jaren. Reden volgens onze Franse collega’s: een niet te onderschatten parcours.
Op donderdag vertrokken voor een lange filevrij rit van 7 uur. Eenmaal aangekomen hadden we de mogelijkheid Nathan in de weide bij onze B&B te installeren naast 2 vriendjes (paard en ezeltje) zodat hij zijn beentjes kon strekken en wij konden genieten van een echte table d’hôte met de hele familie waarbij in iedere gang Camembert verwerkt zat en de cider rijkelijk vloeide. De nacht was voor Stefan echter redelijk slapeloos daar zijn lange stelten geen uitweg vonden in het kortje bedje. Dit werd gelukkig opgelost door de volgende nacht van kamer te verwisselen. Op vrijdag alles klaargezet, groomroutes verkend, met Nathan wandeling van B&B naar wedstrijdterrein. Eén van de routes passeerde dichtbij B&B en dus kon onmiddellijk ook een stukje van dit modderig bosparcours verkend worden. Nathan laten keuren, kennismaken met het terrein, wedstrijdboog en installeren in de box. Tegen de avond was ook het groomteam compleet met Hilde, Johan, Sophie en Christophe. Gezamelijk diner en dan vroeg in het bedje duikelen, want om 3:15 was het opstaan geblazen.
Zaterdag 5:30. Eerste keer starten in het donker is altijd spannend. Nathan zag het voor de start volkomen bokkend zitten. De start zelf verliep voor alle paarden vlekkeloos en rustig. 2 motards reden voor om de weg te wijzen. Tijdens de briefing werd gevraagd om tijdens de eerste ronde in het donker samen te blijven, het tempo tijdens deze lus lag echter onmiddellijk hoog, er werd gereden aan 17,5 km/u, maar er was geen andere keus dan te volgen. Alle paarden (uitgezonderd eentje) kwamen dan ook samen aan na de eerste lus wat tot een opstopping leidde aan de groom area. Nathan was super gestresseerd en stond te beven, we hebben hem dan mooi toegedekt, een wandelingetje meegemaakt, verlossend plasje, stress voorbij en aangeboden. Bij start tweede ronde gezien dat er 10 seconden voor Stefan een Française vertrok (Evelyne Bourdelot) en besloten daarmee aan te sluiten. Er was nog een ruiter na Stefan maar die zat 4 min achter en die achterstand werd tijdens wedstrijd enkel groter tot opgave na derde lus. Het was dus kiezen tussen alleen rijden vanaf tweede ronde of met een ervaren compagnon en paard aan een iets te hoog gemiddeld tempo van 16.5 km/u (met vetins). De 2 ruiters en 2 groomteams verbroederden en er werd besloten samen verder te rijden. Derde en vierde lus verliepen probleemloos, Nathan at en dronk goed. Nieuwe ijzers waren nodig achteraan na derde ronde, maar we waren niet de enige, het was op een bepaald moment file bij hoefsmid en overal op het terrein hoorde je het tik tok op de ijzers. Nathan was echter niet akkoord om nieuwe ijzers te krijgen, de hoefsmid heeft zijn achterbenen regelmatig van dichtbij gezien. Gelukkig kan Christophe goed fluiten en in combinatie met Sophie’s mentale hulp hadden we toch plots een mak lammetje en kon de smid eindelijk zijn werk doen. De alu voorijzers hebben het de hele wedstrijd uitgehouden en gingen ook perfect nog een ronde meegaan (bij deze Deltacast Comete approved). Achteraan reden we met stalen ijzers. Zowel vooraan als achteraan nagels gebruikt met widia kopjes. Het goed gevoel feeling keerde echter bij de verplichte recheck na de vierde ronde. De vet vond dat ons paard moe was en darmgeluiden waren beperkt. Twijfel sloeg toe, wat te doen. Nu zijn darmgeluiden bij Nathan zowieso altijd beperkt of nauwelijks hoorbaar en tijdens de resting time hadden we niet het gevoel dat hij het niet meer zag zitten, hij bleef eten, oogjes stonden goed en bleef geïnteresseerd in zijn omgeving. Na overleg met groomteam, toch besloten ronde vijf aan te vangen. 120 km kon hij al, kon hij ook iets meer? We hebben hem wat extra tijd gegeven en een kleine 10 min later gestart dan voorzien zodat hij nog wat kon eten (de resting time was tussen vierde en vijfde ronde slechts 40 min inclus recheck). Stefan liet Nathan op zijn tempo lopen, niets forceren. Bij heuveltje op liep hij naast zijn paard, bij groompoints rustig laten grazen. Bij aankomst vijfde lus, onze tijd genomen om zeker te zijn dat paardje goedgekeurd raakte met als doel ons dan terug te trekken. Grenzen waren dan verlegd (5 keer starten en 134 km). En ja, we werden goedgekeurd maar mochten ons nog niet terugtrekken, dit kon pas na de verplichte recheck. Het moet gezegd, de jury en vet waren op dat moment super motiverend, er werd gecheckt met de vet wat hij vond van Nathan en die zag eigenlijk geen problemen en toen adviseerde de jury Stefan om gewoon de volgende ronde naast zijn paard te lopen daar hij toch lange benen had (wij vonden dat grappig, Stefan iets minder) en hij voldoende tijd had om toch nog binnen de maximum tijd te eindigen. Terug naar resting area en ja Nathan at weer goed, nog altijd geïnteresseerd, niet slaperig of down. Enkele insiders kwamen ook eens zien en allemaal vonden ze dat Nathan er nog goed uitzag en we er gewoon voor de laatste ronde nog moesten voor gaan. Hartslag gemeten, alles gecheckt en zonder zorgen gingen we naar de finale recheck. Daar stond het net vol met allemaal frisse paarden voor de voorkeuring van de CEI**. Bij de veterinair aangekomen, hartslag gemeten, 70. Een bom had niet meer impact op ons kunnen hebben. Ongeloof. Verslagenheid. Hartslag bevestigd door tweede en derde meeting. Over en out. De veterinair legde ons uit dat dit niet abnormaal was, ze had dit al meermaals gezien, mentale impact op het paard om weer te moeten starten terwijl hij dacht hij net gefinisht had en dan nog al die frisse paarden rondom ... Richting treating vet om zeker te zijn dat er niets ernstigs aan de hand was. Besloten om een comfortinfuus te geven (louter water, niets extra’s), wat we toch zowieso gingen doen na de wedstrijd daar het de volgende dag weer een lange weg terug was (we hebben er zo’n 8,5 uur overgedaan wegens file). Ook hij vond het paard niet moe (bij zetten infuus was Nathan nogal heftig, waardoor hij besloot hem ook een beetje te verdoven zodat hij kalmpjes aan het infuus ging blijven staan). De oorzaak lag volgens hem in de iets overtollige kilo’s. Nathan mocht iets slanker staan. Kennelijk komen bij de kaap 100 en 120 km meer toxines vrij die in het vet liggen opgeslagen. Hoe minder vet een paard heeft, hoe minder toxines kunnen vrijkomen. Deze toxines manifesteren zich pas 20 min na aankomst, vandaar de verplichte rechecks na 30 min. Verklaart ook waarom we zoveel (graat)magere paarden zien op grote wedstrijden... naast het feit dat ze die overtollige kilo’s niet moeten meedragen. Maar er is een verschil tussen slank en graatmager. In Argentan hebben we geen graatmagere paarden zien deelnemen, enkel slanke. Nu stond Nathan een maandje geleden slanker en begonnen we ons bezorgd te maken dat hij misschien wel te slank werd. Toen begon het gras aan een groeispurt waarvan hij een beetje teveel genoten heeft en de laaste 2 weken hebben we hem wel zien verdikken, maar we dachten een beetje reserve voor een 160 km te lopen is wel nodig. Tja, volgende keer slechts beperkt op gras en meer hooirantsoen. Wat we ook nog geleerd hebben is dat ondanks het feit dat Nathan een koukleum is en de soms gure wind, volledig scheren toch beter is, niet enkel de voorkant. Droogt zowieso sneller op en transpireert minder. En als je de luxe van een volledig groomteam hebt, is het beter dat de ruiter zich afzijdig en overzicht houdt en enkel instaat voor hartslagmeting (in ons geval toch).
De weergoden zijn ons het hele weekend redelijk gunstig gezind geweest: afwisselend bewolkt, klein beetje regen, af en toe een guur windje met naar de avond toe een stralend zonnetje. De omgeving was in één woord prachtig, mooie vergezichten, prachtige domeinen, frisgroen, alles in het teken van de paarden. Ook het wedstrijdterrein en organisatie waren top: de paarden stonden in grote vaste veilige boxen in ruime paardestallen met afspoelboxen met warm water, ruimte zat voor paddocks met overal sappig gras zowel op resting area en bij boxen. De flow grooming area, vetgate, resting area waren ideaal en dichtbij. En start en aankomst op een grasrenbaan die volledig rondgereden werd, heeft toch iets speciaals. Ook de locatie van de verplaatste vetgate met frontaal zicht op de Haras du Pin had iets majestueus. Het parcours zelf was volgens Stefan het zwaarste dat hij al gereden heeft, maar ook één van de mooiste qua omgeving. Niet door extreme hoogteverschillen of extreem hard, maar door de constante mix aan ondergrond en terrein waardoor de snelheid telkens moest worden aangepast en vooral het management van je paard belangrijk was. Er was een evenredige verdeling tussen modder, grindpaden, asfalt, mooie glooiende graspaden (die ’s morgens nog glad waren) en hellingen, waarvan enkele pittig, enkele beekjes te doorwaden en sprongske over autobanden daar een boer besloten had om een glad draadje op 50 cm hoog over het parcours te spannen, gelukkig hadden de voorrij motards dit gezien en enkele autobanden over de draad gelegd.
Wat mij ook bijblijft is een oprechte bewondering voor de geslaagde ruiters en het tempo dat zij gereden hebben. Philippe Tomas heeft bvb in de laatste ronde op een bepaald moment 5 min achterstand ingehaald en aan 24 km/u gereden. Ongelooflijk. Chapeau voor de geslaagde paarden en ruiters!
Een uitgebreid verslagje van een lange wedstrijd en we wilden ook delen wat we bijgeleerd hebben omdat dit veel te weinig gebeurt. Ik kan dit nu achteraf allemaal redelijk relativerend en positief minded schrijven, maar op het moment zelf ... gelukkig hadden we Sophie, Hilde, Christophe en Johan die ons hier doorgesleurd hebben. Van ’s morgens tot ’s avonds hebben ze ons bijgestaan, fysiek en emotioneel. Nog eens superbedankt!
Heidi & Stefan & Nathan