Bertho was één van de eerste Vlaamse endurancepioniers en maakte de opgang van onze ruitersport van in het begin mee. Hij was geëngageerd bij de organisatie van de eerste wedstrijden, zetelde in diverse commissies en clubbesturen maar was vooral als nationaal en internationaal ruiter actief waarbij hij meer dan 14.000 geslaagde wedstrijdkilometers bij elkaar reed. Bijna iedere enduranceruiter kende Bertho als een aardige en vooral rustige man die beginners maar ook gevorderden hielp, jonge paarden zadelmak maakte, inreed of corrigeerde. Hij voelde bloedpaarden als geen ander aan. Was hij wat commerciëler geweest en “gebekt als een Nederlander”, dat was hij rijk geworden als paardenfluisteraar. Maar aan beide voorwaarden voldeed hij niet en dat maakte hem des te populairder. Hij was een man van weinig woorden maar die woorden waren wel rechtstreeks en duidelijk. In de endurancewereld zal nog weinig over iemand zo veel gezegd worden als over iemand die zelf weinig over zovelen zei. Bertho besteedde zijn laatste momenten bij zijn grootste passie, namelijk de paarden.
De vele reacties van verdriet en ongeloof tijdens de voorbije dagen duiden de grote populariteit die Bertho genoot. We zullen hem allen missen. Onze gedachten zijn nu vooral bij Heidi, de kinderen en de familie. VLAR wenst haar oprechte deelneming te betuigen aan de Heidi, de kinderen en de familie van Bertho.
Namens de 5 Vlaamse enduranceclubs werd een rouwregister opengesteld waar ieder een bericht of boodschap na kan laten :
http://www.inmemoriam.be/nl/2014-09-17/hubert-bertho-janssen/?refentity=bio#.VBr8Z5R_se0
Het VLAR bestuur; Jan, Dirk, Mathias en Mieke